In Nederland wisten we wie onze (directe) buren waren en konden we prima met elkaar overweg. We liepen de deur niet plat, maar konden bij elkaar terecht als er wat mocht zijn. Tot zover niet heel spannend en we hebben ook zelden gebruik hoeven maken van deze optie. We hadden de nodige buren rondom ons, want in Nederland woonden we in een woonwijk, in een leuke 2-onder-1-kap-woning, met geschakelde garages. 

Het lijkt erop dat de winter zoetjes aan vaarwel zegt en de lente zich al voorzichtig laat zien. De zon doet ontzettend zijn best om alles wat bevroren was te ontdooien en gisteren ontdekten we de eerste knoppen in de struiken rondom ons huis. Hoe fijn is dat! En dat terwijl deze winter eigenlijk relatief mild is geweest. We hebben een enkele uitschieter gehad van -18, maar bij lange na niet zo extreem zoals vorige winter. En dat vonden we én fijn én niet fijn. Snap je het nog? Vorig jaar hebben we een hele lange winter gehad met extreme temperaturen (-31 op z'n laagst) en nu kwam de sneeuw pas 31 december. Tot nu toe heeft het verschillende keren gesneeuwd én weer gedooid (lees werd ijs). En op het moment van schrijven ligt er nog een heel ieniemienie beetje sneeuw bij ons. Wat maakt dat het echt begint te kriebelen om naar buiten te gaan, om in de zon te zitten, om met de handen in de aarde te wroeten. Dat zitten in de zon lukt al wel, maar dat wroeten in de aarde moet nog even op zich laten wachten. Er is nog geen doorkomen aan... de grond is nog keihard! Dus dat vraagt nog even geduld 😉. 

Hoe vanzelfsprekend is het om de feestdagen met familie en/of vrienden door te brengen? Voor ons was dat redelijk vanzelfsprekend. Kerstavond waren we meestal thuis of bij Elle's ouders, 1e kerstdag bij de ene ouders, de 2e kerstdag bij de andere ouders. Ieder jaar weer een heel gepuzzel. Zo anders is dat nu we in Zweden wonen. Want familie woont niet om de hoek, dus de vanzelfsprekendheid om samen de feestdagen door te brengen is er dan ook niet. Wat we stiekem eigenlijk wel heel fijn vinden, dat het niet meer zo vanzelfsprekend is. Daardoor komt er ook ruimte voor ons om te voelen wat we willen, met wie en ook hoe. 

In Nederland kennen we de nodige feestdagen en tradities. Pasen, Kerst, Sinterklaas zijn er zomaar een paar om te noemen. Iedereen kent ze wel en nagenoeg iedereen viert deze dagen op hun eigen manier. Zo ook in Zweden, ook hier kennen we Pasen en Kerst, maar Sinterklaas dan weer niet (wat we stiekem niet echt missen... oeps). Wel zijn er verschillende andere dagen die gevierd worden in Zweden, die we in Nederland niet kennen. Je hebt er iets mee, met de feestdagen en/of tradities of niet. Wij zelf vonden het wel belangrijk om ons te verdiepen in deze dagen, want als nieuwkomer in het land willen we ook graag weten waar de Zweden zich mee bezig houden, we willen interesse tonen in hun gebruiken. Daarom hebben we ook ons best gedaan om zoveel mogelijk in te lezen en aanwezig te zijn bij de vieringen van deze momenten. In Nederland heb je feestdagen dat je vrij bent als het op een doordeweekse dag valt, dat is in Zweden net zo. Dat noemen ze dan en röda dag (een rode dag). 

Integreren doe je niet zomaar even. Er komt het nodige bij kijken in onze ogen. Het is niet alleen je spullen oppakken in Nederland en in Zweden neerzetten in een leuk huis. Het is ook moeite doen om in contact te komen met de lokale bevolking, je onderdompelen in de taal, gebruiken en tradities. Zo maakten we bijvoorbeeld voor het eerst kennis met o.a. midsommar, vierden we Sankta Lucia. Tradities die we niet kennen in Nederland zoals de Zweden het vieren en nieuwsgierig zijn naar de Zweed en de gebruiken die zij hebben. En met integreren pak je ook je dagelijkse leven in Zweden op. 

Iets wat we in Nederland eigenlijk wel misten waren de 4 echte seizoenen.  Ja ze zijn er wel, maar wij vonden dat het niet zo duidelijk aanwezig was. De zomer voelde vaak niet meer als echte zomer, meer lente-achtig of herfstig, de winter voelde ook al vaak herfstig aan. Veel regen, grijs, niet het idee wat ons deed uitkijken naar de seizoenswisselingen. Nu zijn wij overigens ook geen mensen die heel blij worden als het alle dagen 30 graden is ;-).  We hadden een voorstelling van hoe dat in Zweden zou zijn. Vaak wordt gezegd dat je eigenlijk ieder seizoen wel een keer in het land moet zijn geweest, voordat je daadwerkelijk gaat emigreren. Echter in ons geval liet ons gevoel ons heel duidelijk merken dat we nú moesten gaan. Geen twijfel meer, maar echt die sprong in het diepe maken. 

Voor ons stond het vast dat we zouden gaan nu onze kinderen nog jong zijn. Op het moment van vertrek waren Bram en Daan 7 en 3 jaar. In onze ogen de perfecte leeftijd, want ze hebben o.a. de taal waarschijnlijk sneller onder de knie, sluiten makkelijker aan bij leeftijdsgenootjes. Zoals eerder beschreven was het voor ons nu of nooit! Voordat we de jongens vertelden van de plannen hebben we eerst goed uitgedacht wat we al concreet konden maken, zodat we ook met iets concreets konden komen zoals waar we zouden gaan wonen. Het moeilijkste was niet eens het vertellen op zich, maar het besef bij de jongens dat ze hun vriendjes, vriendinnetjes, familie dus niet mee zo snel en makkelijk zouden kunnen zien en spreken. Gelukkig leven we in een tijd dat de mobiele telefoon niet meer alleen voor het bellen is, maar dat we ook kunnen videobellen. Om het voor de jongens nog net wat meer concreet te maken, hebben we een aftelkalender gemaakt. Zo konden ze iedere dag een kruisje zetten als er weer een dag voorbij was. Dit hielp hen om zicht te krijgen op wanneer we daadwerkelijk zouden vertrekken naar Zweden. 

Onze wens om meer in ons eigen levensonderhoud te kunnen voorzien groeide met de dag. In Nederland hadden we niet de ruimte om bijvoorbeeld een moestuin aan te leggen. Terwijl we wel graag onze eigen groenten en fruit willen kweken. Nu is dat niet dé reden geweest om naar Zweden te vertrekken, maar met het concreet maken van onze plannen, werd deze wens wel meegenomen. We wilden dus een plek vinden met minimaal 1 hectare grond. Nu hebben we dit ook daadwerkelijk gevonden.

Na een lange reis kwamen we 22 maart 2023 aan bij onze huurwoning. Het staartje van de winter zouden we nog meemaken. Het bleef overigens nog best lang koud en zelfs op 1 mei sneeuwde het nog. Dat zou je in Nederland niet kunnen bedenken...

Ons emigratieverhaal begint in 2012, een rondreis op de motor door Noorwegen en een stukje Zweden. Allebei op een motor, bepakt en bezakt reden we vol verwachting het hoge noorden tegemoet. Gedurende deze reis hebben we onwijs genoten van de natuur, de prachtige vergezichten, het feit dat je nagenoeg niemand tegenkomt op de weg en het gevoel van vrijheid.  Tijdens deze reis vroegen we gekscherend al eens aan elkaar: "zou jij het kunnen denk je, wonen in het buitenland?". Voor ons beiden was het antwoord "ja, dat denk ik wel". Echter zou het nog een aantal jaren duren alvorens we daadwerkelijk de stap zouden zetten. Het idee ging toen de ijskast in.