In Nederland wisten we wie onze (directe) buren waren en konden we prima met elkaar overweg. We liepen de deur niet plat, maar konden bij elkaar terecht als er wat mocht zijn. Tot zover niet heel spannend en we hebben ook zelden gebruik hoeven maken van deze optie. We hadden de nodige buren rondom ons, want in Nederland woonden we in een woonwijk, in een leuke 2-onder-1-kap-woning, met geschakelde garages.
En dan nu... Nu wonen we in Zweden, op het platteland. Onze eerste buren rechts van ons, een gezin met kinderen, wonen zo'n 300 meter bij ons vandaan. Dan woont er links van ons een oudere man alleen, ook op zo'n 300m afstand van ons. Oh en we hebben een oudere "buurman", woont in dezelfde straat, gepensioneerd, maar net een stukje verderop. En dan houdt het wel zo'n beetje op qua buren (iedereen die verder nog in de straat woont, noem ik in deze geen buren. Daarvoor is de straat te lang en liggen de huizen te ver uit elkaar). Dan is de keuze aan buren ineens niet zo reuze, helemaal niet als er dan wat mocht zijn.
Zoals vorige week... Jeroen zou naar Karlstad rijden om een boekenkast op te halen. Klein half uurtje later belt hij me op: "bel die mensen maar af, want ik sta langs de kant van de weg. Je zult me moeten komen halen, denk dat de turbo kapot is. Een en al rook en olie overal". Eerste gedachte bij mij: "oh nee.. daar gaan we weer". Want we hebben vorig jaar, in de winter, al de nodige pech gehad met allebei onze auto's. Dus ik in de auto en Jeroen met auto naar huis gesleept (een hele ervaring op zich kan ik je wel vertellen). Nu wil het zo zijn, dat onze "buurman" ons zag rijden toen we voorbij kwamen rijden in auto-polonaise. Om te beginnen, een alleraardigste man. Heeft ons al verschillende keren geholpen, bijv door een keer sneeuw te komen schuiven bij ons, zodat we makkelijker de weg kunnen bereiken. Nu was hij er ook als de kippen bij. Nieuwsgierig als hij dan ook wel kan zijn (in deze waren we er blij mee).
Jeroen zijn auto is voorlopig out of duty en dat betekent nogal wat voor ons hele gezin. Want zonder 2 auto's komen we letterlijk nergens. We wonen "maar" een kleine 5km van het dorp, maar wel bergje op/af. Nu is dat bergje af niet zo'n probleem, ook niet op de fiets en met 2 kinderen (zelluf fietsen hè), maar dat bergje op.... Dat laat ik maar even in het midden. Dus... dan gaan de radartjes direct aan het draaien. Wie moet er wat deze week en wanneer? Hoe gaan we dat allemaal georganiseerd krijgen. Allereerst, de oudste moet naar school en de jongste naar de förskola. Ik heb zweedse les, dat is gelukkig thuis, maar dan kan ik geen kinderen thuis hebben. Ik moet ook werken deze week, dan heb ik een auto nodig, maar Jeroen ook. Want hij moet ook aan het werk de hele week. Met andere woorden: CRISIS!!!
En dan hebben we meteen de titel van dit verhaal: dan zijn we blij met een goede buur, in deze de gepensioneerde "buurman", want die beste man zei: ik haal vanavond mijn auto op, die mag je zolang wel gebruiken. Nou... wat een held! Echt zo fijn!
Nu is het wel gebruikelijker dat men op het platteland vaker en sneller klaar staat voor een ander, om elkaar te helpen. Dat merken we nu dus ook! Dus ja... in onze situatie danken we onze goede buur en natuurlijk zijn we ook enorm dankbaar voor onze verre vrienden. Zonder goede buren kunnen we niet, maar zonder onze verre vrienden net zo min.